27 grudnia 1918 roku, na wieść o wybuchu powstania, 80 pleszewian, pod dowództwem sierżanta Antoniego Kozłowicza, wyruszyło pociągiem do stolicy Wielkopolski, aby pomóc poznaniakom w wyzwalaniu miasta spod władzy Niemców. Wybuch powstania nie zaskoczył pleszewian. Od 15 grudnia czekali na sygnał z Poznania.

Telefon zadzwonił dzień po świętach Bożego Narodzenia, nazajutrz po przyjeździe do stolicy Wielkopolski Ignacego Jana Paderewskiego - pianisty i ambasadora spraw polskich na świecie. Pleszewianie byli przygotowani, od 27 listopada w mieście funkcjonowała Naczelna Rada Ludowa i Straż Obywatelska, które były zaczątkiem oddziałów powstańczych. Informację o przygotowaniach do powstania przywiózł ze zjazdu Rad Robotniczych i Żołnierskich, porucznik Ludwik Bociański. Czekano tylko na sygnał. I ten nadszedł 27 grudnia po południu. W ciągu kilkudziesięciu minut, na dworcu w Kowalewie, zebrało się 80 młodych pleszewian z sierż. Antonim Kozłowiczem na czele. W Poznaniu z dworca ruszyli ku Kaponierze, by bronić dostępu do centrum miasta, niemieckim grenadierom. Wrócili do Pleszewa, po wykonaniu zadania, by 31 grudnia wyruszyć w kierunku Krotoszyna, który wciąż jeszcze był niemiecki. To pleszewianie opanowali krotoszyńskie koszary, pocztę, to sierż. Jan Przybylski, plutonowy Józef Seidel i st. szer. Zygfryd Metelski wywiesili polski sztandar na krotoszyńskim ratuszu. Dzisiaj pleszewianie świętują, wywieszają flagi, zapalają znicze pod pomnikiem powstańca na Rynku.

Pomnik na Rynku odsłonięto w 100 rocznicę wybuchu powstania.