Pleszew kilka razy nawiedzały epidemie cholery. Przeważnie zaraza przychodziła od strony Kalisza. Tak było w roku 1831 i 1852, kiedy to na cholerę zmarł co ósmy mieszkaniec miasta Pleszewa. Po jednej zarazie pozostał krzyż choleryczny, po drugiej - kępa trawy i przewrócony fragment pomnika.

W 1831 roku epidemię cholery przenieśli zza kordonu powstańcy listopadowi. Zginęło wtedy prawie 200 pleszewian, co odnotował ks. Władysław Zientarski, autor dziejów parafii farnej. Po tej epidemii pozostał krzyż zwany karawiką przy ulicy Kaliskiej, gdzie już chowano zmarłych na cholerę w roku 1766. Największa epidemia przyszła z Kalisza w lipcu 1852 roku, kiedy to w ciągu dwóch miesięcy zmarło 600 pleszewian z ogólnej liczby 5000 mieszkańców.

Nie było ratunku, człowiek umierał w ciągu 10 godzin od pojawienia się gorączki, biegunki i wymiotów. Pisała o tym "Gazeta Wielkiego Xięstwa Poznańskiego". W Pleszewie marły całe rodziny, a zmarłych chowano tego samego dnia, w nocy na cmentarzu cholerycznym przy drodze do Marszewa.

Poświęcone miejsce pochówku kilkuset osób, bo kolejne epidemie też zbierały swoje żniwo w Pleszewie, jest zapomniane. Przypomina o nim... kępa trawy i przewrócona reszta pomnika.

fot. Aleksandra Reszkafot. Marcin Czerwiński