"Słońce też zachodzi" to tytuł nowej wystawy prezentowanej w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu.

Możemy zobaczyć na niej prace czterech młodych artystów: Izabeli Mrugały, Aliony Haiduk, Łukasza Radziszewskiego i Macieja Cholewy. "Dotyczą one fenomenu małych miast, ale również wspólnotowości, więzi międzyludzkich kultywowanych bez względu na przeszkody takie jak odległość geograficzna i prawne restrykcje" - mówi radiuCENTRUM Vera Zalutskaya, która wraz z Piotrem Polichtem jest kuratorką tej wystawy:

"My właśnie pochodzimy z małych miast albo ze wsi i bardzo fascynuje nas to zjawisko. Lubimy odwiedzać małe miasteczka i w sposób taki pozytywny pogrążyć się w ich klimacie. I Kalisz też jest bardzo inspirujący, aby właśnie tutaj zrobić wystawę o fenomenie małych, polskich miast".

Na wystawie zobaczyć możemy 7 prac, w tym m.in. przestrzenne instalacje, wideo a także cykl rysunkowy "Wojenki".
"Mnie od jakiegoś czasu interesuje networking, działanie lokalne i przełożenie tego na działanie globalne - praca tymi proporcjami. To widać w moim wideo "Słońca".

"To co możecie w moim przypadku tutaj zobaczyć, dotyczy nie tylko małego miasta jako miejsca. Myślę, że dla nas wszystkich nie jest ono tylko miejscem fizycznym, ale pewnym stanem ducha. I w żadnym wypadku nie oceniamy, czy jest to coś złego, czy dobrego. Wnioski możecie wyciągnąć, oglądając naszą wystawę" - powiedzieli radiuCENTRUM artyści Łukasz Radziszewski i Maciej Cholewa.

Finisaż wystawy odbędzie się 1 września 19:00 w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu. Partnerem medialnym wydarzenia jest radioCENTRUM.

Kuratorski opis prac artystów:

Izabela Mrugała, "Adelaide". Książka zawierająca listy adresowane do babki artystki, wysyłane przez jej krewną Helenę, która podczas II wojny światowej wyemigrowała do Australii. Towarzyszą jej dołączane do korespondencji obiekty takie jak nasiona, cytryny, dewocjonalia etc. oraz fotografie wykonane przez artystkę.

Aliona Haiduk, "Zakaz czarnego". Do niezwykłej historycznej manifestacji siostrzeństwa odnosi się Aliona Haiduk.
Przywołuje ona pamięć o kobiecym proteście politycznym, który miał miejsce podczas powstania styczniowego (powstanie Kalinowskiego, w jęz. białoruskim) w latach1863 -1864. Kobiety nosiły wówczas czarne stroje, aby solidaryzować się z powstańcami, protestowały na własny, dostępny im w ówczesnych realiach sposób. W wyniku tego, władze zabroniły noszenia żałoby. Artystka utożsamia się ze swoimi anonimowymi bohaterkami, wchodzi w
ich rolę. Dzieje się to bardziej na poziomie cielesnym niż intelektualnym, ponieważ znakiem walki zostaje ubranie, suknia kobieca służąca budowaniu poczucia wspólnotowości. Kobiecy bunt jest często związany z cielesnością i powiązaną z nią symboliką stroju – nie bez powodu historia ta tak mocno przypomina zeszłoroczne czarne protesty.

Łukasz Radziszewski, "Słońca". W pracy Łukasza Radziszewskiego widzimy wschody i zachody słońca zarejestrowane w poszczególnych punktach kuli ziemskiej w taki sposób, że ich 24-godzinne transmitowanie daje wrażenie, że słońce stoi w jednym punkcie. Słońce jest zarówno siłą niszczącą jak i budzącą do życia. Zaistnienie pracy Łukasza Radziszewskiego wymaga skoordynowanej pracy dużej ilości ludzi. W efekcie widz może być świadkiem tego, jak pozorna stagnacja staje się twórcza, bazuje na wysiłku niepołączonych ze sobą jednostek.

Łukasz Radziszewski, "Wojenki". Rysunkowy cykl prac artysty, rozpoczęty w okresie dzieciństwa i kontynuowany do dziś.

Maciej Cholewa, "Osłupienie". Po jednorazowym, spowodowanym katastrofą zapadnięciu w letarg, małym miastom
ciężko jest obudzić się w nowym świecie, nadążyć za nim. Nie wpływa to jednak na móc tych więzi które łączą mieszkańców miast z ich lokalnym środowiskiem. Maciej Cholewa opisuje te więzi jak "elastyczne linie wykonane z gumy". Artysta opowiada o zakorzenieniu, bliskim wrastaniu, poczuciu mocnego połączenia z miejscem. W jego wideo ludzie mieszkający w nieokreślonym, uniwersalnym Małym Mieście z upływem czasu godzą się z losem i stają się betonowymi słupami telekomunikacyjnymi.

Maciej Cholewa, "Bez nazwy". Praca składająca się z betonowych brukowych kostek Behaton charakterystycznych dla przestrzeni niemal wszystkich polskich miast. Jedna z nich zawiera kawałek kręgu szyjnego artysty, usuniętego podczas operacji.

Maciej Cholewa, "Wykładzina". Instalacja składająca się z charakterystycznej dla pokoju dziecięcego wykładziny i gruzu ułożonego pod spodem. Przemieszczanie się po obrazku idealnie wyglądającego miasta jest problematyczne i powoduje dyskomfort u widza.