216 lat temu wybuchł w Pleszewie pożar. W nocy z 9 na 10 czerwca 1806 roku, z dymem poszły 2/3 zabudowań miasta. Spłonął ratusz i kościół Ścięcia św. Jana Chrzciciela. Zginęły dwie osoby - 30 - letnia kobieta i 70 - letni mężczyzna. Z tej pożogi miasto podnosiło się kilkadziesiąt lat.

Po zajęciu Pleszewa przez Prusy w drugim rozbiorze (1793 r) miasto Liczyło około 2000 mieszkańców. Najstarsi wspominali opowieści rodziców o wielkim pożarze Pleszewa w 1717 roku, a tu znów miasto stanęło w ogniu. Ciasna zabudowa, wąskie uliczki, drewniane domy i czerwcowy upał - wszystko to sprzyjało przenoszeniu się ognia - czytamy w "Dziejach Pleszewa na podstawie źródeł historycznych" autorstwa Franciszka Kryszaka. Kiedy wreszcie ogień przygasł, okazało się, że spłonął kościół farny, ratusz, rezydencja proboszcza, dom wikarego, dom przeznaczony na szkołę, domy prywatne, w sumie 2/3 zabudowy miasta.

Czasy były trudne, w 1807 powstało Księstwo Warszawskie, w 1812 przez Pleszew przechodziły wojska Napoleona wracające spod Moskwy. Nie wiadomo, czy w odbudowie domów pomogli pleszewianom właściciele miasta Taczanowscy. A ta trwała wiele lat. W 1817 do Pleszewa wrócili Prusacy. Na nowo wytyczono Rynek, większy niż poprzedni, zmienił się przebieg głównych ulic. W 1834 roku gotowy był nowy ratusz, w 1841 konsekrowano kościół. Odbudowa domów prywatnych szła bardzo opornie. W 1833 roku burmistrz Krzymiński wydał rozporządzenie o nakazie podjęcia odbudowy domów w ciągu 6 tygodni. Powoływał się na powszechne prawo krajowe. Nakaz dotyczył 38 pleszewian.