Jesteśmy w szoku, nie spodziewaliśmy się, że jednak atak na Ukrainę nastąpi. Palimy świeczki przed ikonami i prosimy Boga, żeby to wszystko się jak najprędzej skończyło - mówi mieszkanka Pleszewa, która kilka lat temu przyjechała tu z rodziną z Ukrainy z Ługanskoj Obłasti, która została kilka lat temu zaanektowana przez Rosję. Uciekali przed wojną.

Wczesnym rankiem odebrałam telefon i usłyszałam: "pani Irina, jest wojna!" Mimo, iż wojna wisiała w powietrzu od kilku dni, wszyscy myśleli, że do najgorszego jednak nie dojdzie. Wszak od 8 lat Ługanskaja obłast w Ukrainie jest w stanie wojny i ludzie zdążyli się przyzwyczaić do tego, jakkolwiek makabrycznie to brzmi. Moja znajoma od rana próbuje kontaktować się z rodziną. Ojciec przez kilka godzin nie odbierał telefonu, potem okazało się, że wraz z sąsiadem siedzi w piwnicy. Po bombardowaniu miejscowości, 15 m od jego domu upadła bomba, która trafiła dziecko. Tymczasem matka mojej znajomej kilka dni temu pojechała do strefy okupowanej przez Rosjan, żeby - jak to już wcześniej robiła, przewietrzyć mieszkanie dzieci, które wyjechały do Polski. I tam zastał ją wybuch wojny. Nie może wrócić do męża. A ten nie chce się nigdzie ewakuować, bo jak mówi - chce umierać na swojej ziemi. Sytuacja krytyczna.

Mieszkańcy Ukrainy uciekają. Do mojej znajomej zadzwoniła przyjaciółka z Odessy, która też jest bombardowana. Poprosiła o pomoc. Wraz z mężem i kilkunastoletnim dzieckiem, ona jedzie ku Pleszewowi. Ale ile dni potrwa podróż? Czy zdołają dojechać? Wszak wszystkie drogi na zachód są pełne ludzi uciekających przed wojną i bombardowaniem.