Repertuar Teatru im. W. Bogusławskiego w KaliszuSZCZEGÓŁOWY REPERTUAR WRAZ Z OPISAMI SZTUK ZNAJDZIESZ TUTAJ

DUŻA SCENA
O dziewczynce, która podeptała chleb
Magda Fertacz
na motywach baśni Hansa Christiana Andersena
„Dziewczyna, która podeptała chleb"
Reżyseria Przemysław Jaszczak, Scenografia Zuzanna Srebrna, Kostiumy Adam Królikowski, Muzyka Piotr Klimek, Ruch sceniczny Michał Ratajski, Projekcje Agnieszka Waszczeniuk, Asystentka reżysera Roksana Miner, Inspicjent Agnieszka Kasprzak
Obsada:
Urszula Chrzanowska (gościnnie), Agnieszka Dzięcielska, Jacek Jackowicz, Ewa Kibler, Kama Kowalewska, Wojciech Masacz, Michał Szostak (gościnnie; debiut aktorski), Marcin Trzęsowski
Amanda rodzi się wściekła. Wściekła na swoich przodków i na przodków ich przodków. Wściekła na to, że żyli i żyją w biedzie i dlatego i ona musi w niej żyć. Amanda nie lubi much i tego, że na nic w domu nie ma pieniędzy, mimo, że rodzice ciężko pracują, starają się, harują. Ale nie stać ich, żeby kupić Amandzie nową sukienkę, czy nowe buty, czy opłacić wymarzone lekcje gry na wiolonczeli. Z tej wściekłości Amanda robi rzeczy brzydkie, bardzo okrutne, których się nie wstydzi. Kiedy rodzice zmuszeni są sprzedać jej ukochaną wiolonczelę, Amanda robi się jeszcze bardziej wściekła i okrutna; postanawia uciec z domu. „Widocznie urodziłam się taka, tłumaczy to sobie. Gdybym tylko umiała grać na wiolonczeli" – wzdycha codziennie Amanda. I to wzdychanie sprawia, że na drodze w nieznane pojawia się Bogata Pani, która zabiera Amandę do swojego świata, daleko od błota, much i jej ubogich rodziców. Czy Amanda znajdzie wreszcie szczęście, którego tak pragnie? Może tak, ale zanim to się stanie będzie musiała zejść do Świata Podziemi, świata, w którym mieszkają cienie każdej żyjącej istoty. Gdzie mieszkają brzydota, skąpstwo, chciwość i nienawiść. Trzymajcie kciuki za Amandę, żeby się jej udało pokonać potężnego przeciwnika, jakim jest jej własny cień.
Premiera: luty 2017 – Duża ScenaByłaś serca biciem. Piosenki Andrzeja Zauchy i Marka Grechuty
Koncepcja, opracowanie muzyczne, fortepian Tomasz Ratajczak ; Saksofon, klarnet Rafał Gubański; Instrumenty perkusyjne Artur Kowalski ; Przygotowanie wokalne Maria Szczap; Opieka artystyczna Michał Wierzbicki
Śpiewają : Zbigniew Antoniewicz, Lech Wierzbowski
Byłaś serca biciem. Piosenki Andrzeja Zauchy i Marka Grechuty to muzyczna podróż śladami dwóch wielkich artystów polskiej piosenki. Nieoczywiste zestawienie tak różnych twórczości nie jest przypadkowe. Dwie osobowości muzyki powrócą na scenę dzięki dwóm artystom teatru. Głosami aktorów kaliskiego zespołu – Zbigniewa Antoniewicza i Lecha Wierzbowskiego – oraz w towarzystwie nowych aranżacji muzycznych wybrzmią wszystkie odcienie miłości! Zapraszamy na wieczór pełen emocji, wzruszeń i piosenki najwyższej próby.
W repertuarze nie zabraknie największych przebojów Grechuty i Zauchy: Dni, których nie znamy, Wymyśliłem Ciebie, Nie dokazuj czy tytułowej piosenki Byłaś serca biciem.
Scena Inicjatyw Aktorskich
Premiera: Marzec 2017 Duża Scena

SCENA KAMERALNANIEBOskłon / SCENA MALARNIA /
Reżyseria, koncepcja: Alicja Morawska-Rubczak, Scenografia:Barbara Małecka, Muzyka: Wojciech Morawski
Obsada:
Małgorzata Kałędkiewicz, Ewa Kibler
Pochylmy się nad niebem i zanurkujmy w chmurach! Wyruszmy wspólnie w podróż do powietrznego świata, w którym każdy poczuje się lekko i bezpiecznie. Odkryjcie razem z nami to, co znajduje się po drugiej stronie tęczy, poczujcie dotyk słońca, pogłaszczcie mięciutkiego cumulusa, posłuchajcie jak dźwięczy delikatny deszczyk. To najbardziej zachmurzone przedstawienie dostarczy wszystkim wiele radości i niespodzianek. Wspólne odkrywanie tajemnicy podniebnej podróży, to świetna okazja na spędzenie pięknego i kreatywnego czasu wspólnie z dzieckiem.
Przedstawienie NIEBOskłon powstało specjalnie z myślą o najnajmłodszych widzach teatralnych, czyli dzieciach w wieku od kilku miesięcy do trzech lat i jest nie tylko
dostosowane do ich możliwości percepcyjnych, ale również pragnie stymulować ich wyobraźnię, rozwijać kreatywność i pobudzać do działania.
NIEBOskłon to spektakl realizowany przez pasjonatów i twórców niezwykle wrażliwych na tak małych odbiorców. Autorzy spektaklu, specjalizujący się w twórczości dla dzieci do 3 roku życia, chcą sprostać ich wymaganiom i potrzebom oraz wierzą, że teatr dla niemowląt to fascynujący obszar sztuki współczesnej i prawdziwe wyzwanie artystyczne.
Premiera: luty 2015 – Scena Malarnia

PREMIERA PREMIERA PREMIERAKokaina i sprawiedliwość dla wszystkich
Reżyseria: Szymon Kaczmarek, Tekst i dramaturgia: Żelisław Żelisławski, Scenografia i kostiumy: Kaja Migdałek, Asystent reżysera: Zbigniew Antoniewicz, Inspicjent: Nikola Brojerska
Obsada:
Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu
Zbigniew Antoniewicz, Marcin Trzęsowski, Michał Wierzbicki
Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu
Michał Kosela, Rafał Kosowski, Karolina Krawiec, Irena Sierakowska
Znacznie łatwiej natknąć się na kokainę, niż znaleźć sprawiedliwość.
Jest nie tylko na sobotniej imprezie i w ulubionym serialu sensacyjnym.
Jest w organizmach kierowcy, architekta, lekarza i dziewczyny z perfumerii, których spotykamy.
W dostawie bananów do marketu za rogiem.
Jest na banknocie, za który kupujemy buty.
Jeden zainwestowany w produkcję kokainy dolar przynosi 1000 dolarów zysku. Handel tą substancją to wolny rynek w najczystszej postaci, pozbawiony regulacji, ograniczony wyłącznie finezją i okrucieństwem pozostających na nim graczy. Zapraszamy na fascynującą i niepokojącą podróż kokainowym szlakiem. Od uprawy i techniki produkcji na zboczach Andów, poprzez zagmatwane, transoceaniczne drogi dystrybucji, aż do wyniszczającej wojny pomiędzy kartelami, policją i wojskiem, która rozpętała się za biurkiem w Białym Domu, a która pochłania dziesiątki tysięcy cywilnych ofiar rocznie.

Spektakl powstaje w koprodukcji z Teatrem Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu.
Premiera: 10 czerwca 2017 Scena KameralnaTadek Niejadek
wg Wandy Chotomskiej
Reżyseria i oprawa muzyczna Małgorzata Kałędkiewicz, Kompozycja piosenek Dawid Gwiaździński i Patryk Palaś, Lalki, kostiumy i formy plastyczne Jolanta Pawłowska, Marek Aronowski, Barbara Przybyła, Małgorzata Kałędkiewicz i Jakub Kęszycki
Obsada:
Agnieszka Dulęba-Kasza, Małgorzata Kałędkiewicz, Kama Kowalewska, Bożena Remelska
Kochane dzieci!
Odgrzewam w kuchni po kilka razy
rosół z kluskami, marchew i zrazy.
Już przez pomyłkę i kompot grzeję...
któż nie zna tych problemów? Nie tylko babcia Tadeuszka biedzi się i martwi, gdy wnuczek nie je. A jakież to utrapienie dla samych dzieci. Czy jest na to rada? Oczywiście, znalazła ją Wanda Chotomska, która zna wszystkie zmartwienia babć, dziadków, rodziców i dzieci. Znaleźli ją także twórcy przedstawienia Tadek Niejadek. Ta sceniczna bajka opowiada przewrotną historię o chłopcu, który nie chciał jeść, ciągle psocił i stawał się coraz lżejszy, aż w końcu został porwany przez balonik. Babcia i Dziadek Tadka oraz inni bohaterowie razem z dziećmi na widowni będą szukać sposobu, by sprowadzić Tadka na ziemię. Przy okazji dowiedzą się jak należy się zdrowo odżywiać, dlaczego jest nam potrzebny ruch na świeżym
powietrzu, a także nauczą się, jak należy się zachowywać w trudnych sytuacjach życiowych. Będzie to wesoła i kolorowa opowieść, wciągająca do zabawy także publiczność.
Premiera: grudzień 2012 - 45 min Scena KameralnaPo linii najmniejszego oporu
Pomysł i reżyseria Romuald Krężel, Tekst i dramaturgia Anna Wojnarowska, Scenografia i kostiumy Agata Baumgart, Asystent reżysera, światło i opracowanie muzyczne Mateusz Atman, Inspicjent Agnieszka Kasprzak
Obsada:
Natasza Aleksandrowitch, Dawid Lipiński
Wyobraź sobie, że pewnego słonecznego dnia w twoim mieście zatrzymuje się ruch
na ulicy. Kierowcy autobusów i taksówek zostawiają swoje pojazdy i idą na spacer. Sprzedawcy nagle przestają podawać towar i rozpoczynają nieprzerwany piknik. Doradcy bankowi ściągają marynarki i zaczynają opalać się na dachach biurowców. Wszystko się zatrzymuje. Produkcja i przepływ kapitału ustają, a całą swoją energię można skupić na radości życia. Rozpoczyna się nieustająca fiesta. Celebracja czasu wolnego. Święto robienia niczego. Dzis bardzo trudno to sobie nam nawet wyobrazić.
Polskie społeczeństwo jest jednym z najdłużej i najwięcej pracujących w Europie. Współczesne metody produkcji zatarły granicę pomiędzy czasem pracy, a czasem wolnym. Praca wkroczyła do naszego domu, zagościła w naszych komputerach, zdominowała nasze relacje z innymi ludźmi, naszą edukację i rozwój, naszą osobowość. Praca to my. Odkąd kreatywność, myśl i język są podstawowymi elementami produkcji wartości w późnym kapitalizmie, praca stara się uchodzić za nie-pracę, stała się tym samym, co realizowanie swojej pasji i przypomina niekończący się proces twórczy. Atrybuty takie jak dyspozycyjność emocjonalna, pomysłowość, zaangażowanie, umiejętność komunikowania się, mobilność, korzystanie ze swojej tożsamości, ciągłe rozwijanie swoich umiejętności, przypisane kiedyś artystom, są aktualnie charakterystyczne dla większości zawodów.
Twórcy spektaklu pt. „Po linii najmniejszego oporu" zastanawiają się jak można dziś sprzeciwić się współczesnemu wyzyskowi pracy, gdy jego narzędzia zaczęły do złudzenia przypominać metody artystyczne. Analizując specyfikę pracy aktora na scenie badają możliwości wyciągnięcia jej spod przymusu produktywności. Czy aktor na scenie może być leniwy? Czy może robić mniej? Lenistwo jako strategia oporu wobec restrykcyjnych wymogów wydajności w dzisiejszym świecie może być szansą na uwolnienie się od presji bezustannej aktywności. Ale czy współczesne społeczeństwo pracy zna jeszcze inne czynności, w imię których warto tę wolność zdobywać?
Premiera: 6 maja 2017 Scena KameralnaNajgorszy człowiek na świecie
Reżyseria i adaptacja Anna Smolar, Kostiumy i scenografia Anna Met, Opracowanie muzyczne oraz światła Rafał Paradowski, Inspicjent Agnieszka Kasprzak
Obsada:
Natasza Aleksandrowitch, Izabela Beń, Dawid Lipiński, Marcin Trzęsowski, Izabela Wierzbicka
Spektakl to wariacja na temat głośnej książki Małgorzaty Halber – pisarki, dziennikarki, rysowniczki. Autorka, opisując swoje osobiste doświadczenia, mierzy się z tabu kobiecego alkoholizmu, przekracza je, skłania do przyjęcia nieoczywistej perspektywy. Halber traktuje bowiem nałóg jako symptom czegoś głębszego, trudnego do rozpoznania i nazwania, prowokującego do namysłu nad tym, w jaki sposób tworzymy więzi z innymi i z samymi sobą. Kameralny spektakl Anny Smolar stawia w punkcie wyjścia kilka pytań – prostych i podstawowych.
Kim jesteśmy dla siebie?
My, członkowie rodziny, współpracownicy, sąsiedzi, współobywatele?
My twórcy i widzowie, zebrani w jednej sali?
Jak rozmawiamy? Jak słuchamy? Czy pomagamy? Czy pogrążamy?
Czy jesteśmy zależni czy niezależni?
Premiera: Listopad 2016 - Scena Kameralna

Partner medialny: radioCENTRUM.

.

.