Artysta prezentuje głównie obrazy olejne, namalowane na płótnie, akwarele na papierze, oraz jedną rzeźbę wykonaną w drewnie. Wystawa jest bardziej przekrojem jego twórczości, powstałej przez ostatnich 10 lat, niż jedną serią, bądź zbiorem prac nawiązujących do jednego tematu lub jednej stylistyki. Swoją twórczość autor umieszcza pomiędzy abstrakcją, ekspresjonizmem, surrealizmem a opartem.

"Ludzkość zaczyna zmierzać w kierunku umożliwiającym zaobserwowanie na horyzoncie czasu i przestrzeni, powrót do w miarę "normalnego", choć innego niż przed pandemią świata. Szczepienia poprawiające stan zdrowia, zastrzyki finansowe dla firm konserwują miejsca pracy. Ja chciałbym zaprezentować niewielką szczepionkę składającą się z mojej twórczości. Świat musi wracać do stanu funkcjonalności całego "organizmu" ludzkości. Uważam, że sztuka jest jednym z takich składników, być może nie niezbędnym do przetrwania, ale niezbędnym do pełnego funkcjonowania.(...)
Tematyka, jakiej dotykam poprzez moje prace, jest zróżnicowana, od korzeni, czyli wierzeń i tradycji Słowian, do tematów współczesnych takich jak migracja, relacje międzyludzkie, system wierzeń, tradycje związane głównie z Polską historią i kulturą. Osobnym cyklem prac jest "HEOL" (Human Expression Of Life / Ludzka Ekspresja Życia), artystyczny pamiętnik twórczości, stworzony głównie z prac abstrakcyjnych. Tytuł np. "HEOL 11963" wskazuje, że dany obraz powstał w 11963 dniu mojego życia.

Prace czasami są w przekazie bardziej oczywiste do odczytania a czasami dość skomplikowane, z czego zdaje sobie sprawę. Zawsze ceniłem sobie opinię, odczucia i przemyślenia odbiorcy na temat którejś z moich prac najwyżej. Moja interpretacja jest tylko jedna, każdego odbiorcy natomiast osobista I niepowtarzalna. Innym powodem trudności w dokładnym tłumaczeniu moich prac jest sposób ich powstawania. Proces ten przypomina sen. Zasypiamy, pojawia się sen, budzimy się I zaczynamy dopiero zastanawiać się, dlaczego nam się objawił I jakie jest jego dokładne znaczenie. Czasami natomiast nie zastanawiamy się nad znaczeniem snu I doceniamy, że np. mogliśmy sobie chwilę polatać tak jak ptaki"- napisał w katalogu do wystawy Ziemowit Fincek.

Ziemowit Fincek ukończył Liceum Plastyczne w Kaliszu ze specjalnością renowacja elementów architektury. W latach 2011-2012 był stypendystą na Wydziale Malarstwa w Accademia di Belle Arti di Venezia we Włoszech. W 2014 r. uzyskał magisterium na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, a w 2015 r. ukończył studia II stopnia na Wydziale Szkła wrocławskiej ASP. Zajmuje się przede wszystkim malarstwem olejnym, sztalugowym oraz malarstwem ściennym. Tworzy również obiekty artystyczne i rzeźby. Artysta pracuje w takich materiałach, jak szkło, ceramika i drewno. Brał udział w kilkunastu wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w Polsce i za granicą.

Zarówno wystawa jak wernisaż odbędą się z zachowaniem rygoru sanitarnego. Obowiązuje limit osób oraz nakaz zakrywania ust i nosa.

Ekspozycję będzie można oglądać do 27 czerwca br.

"Zoom na archeologię" - to tytuł nowej wystawy przygotowanej przez Centrum Rysunku i Grafiki im. T. Kulisiewicza w Kaliszu. Niezwykła ekspozycja pokaże swoistą drogę, jaką musi przejść zabytek od wykopaliska archeologicznego do muzealnego magazynu oraz jak wielu specjalistów pochyla się nad znaleziskiem, by możliwie w pełni odczytać historię danego miejca.

Jak dodał, wystawa porusza również tematy wstydliwe, jak korozja i zniszczenia, śledzi błędy i ślady produkcyjne pozostawione przez historycznych rzemieślników. Spogląda na zdobienia i pozostałości powłok, które uległy zniszczeniu w niegościnnych warunkach, w jakich znajdowały się zabytki przed ich odkryciem. To również rzut oka na próbki roślin, odkrywane w trakcie badań archeologicznych oraz drewno, będące przez wieki podstawowym budulcem. Jest też zagladanie do krypt i na cmentarzyska, by przekonać się jakie tkaniny towarzyszyły zmarłym w ich ostatniej drodze.

Wystawę będzie można obejrzeć w Galerii Rysunku i Grafiki im. T. Kulisiewicza przy ul. Kolegialnej 4 (wejście od ul. Łaziennej). Wernisaż odbędzie się w ten piątek, 18. czerwca o godz. 17.00.

W przestrzeniach Zajezdni Kultury w Pleszewie można oglądać obrazy pleszewianina Sławomira Danielskiego. Wystawa zatytułowana "Historie złożone" składa się z 25 obrazów i 3 rysunków. Otwarcie wystawy połączono z otwarciem "Galerii Zajezdni Kultury". Pleszewianin podarował Zajezdni portret Mariana Bogusza - najbardziej znanego artysty wywodzącego się z Pleszewa.

Kontrasty, kompozycje, nasycone barwy, zabawa kolorem, nieoczywiste twarze, w większości oczy zasłonięte okularami - taka refleksja nasuwa się po obejrzeniu portretów, które wyeksponowano w Galerii Zajezdni Kultury. Artystyczna droga pleszewianina Sławomira Danielskiego rozpoczęła się od graffiti, które 20 lat temu jeszcze nie było tak pozytywnie odbierane jak teraz. Jako uczeń pleszewskiej Dwójki Sławomir Danielski malował graffiti na betonowym murze oddzielającym park od boiska, co wielu pleszewian pamięta. W ciągu tego czasu wiele się zmieniło, pleszewianin ukończył studia na wydziale Artystyczno - Pedagogicznym UAM w Kaliszu. Przyznaje, że jego malarstwo jest trochę graffitowe, pierwsze prace przypominały graffiti, bo w swojej twórczości sięga on do spuścizny pop - artu, ale to dzięki studiom uświadomił sobie, że nie tylko "obrazy Jacka Malczewskiego są sztuką". Jak mówi, zarabia na życie w pleszewskim Famocie, a w domu, dla siebie maluje. Wystawa w Zajezdni Kultury jest pierwszą indywidualną wystawą Sławomira Danielskiego.

W sobotę na parkingu przed Zajezdnią odbywa się wielkie hip- hopowe święto, które organizuje Ekipa Sinior Family, bliska sercu pleszewianina. O godzinie 20.00 w Muzycznej Strefie Kultury w pubie Piwnica na Rynku odbędzie się koncert grupy Tabu. Ściana nad sceną będzie osłonięta plakatami z obrazami Sławomira Danielskiego.

na fot. od lewej: Przemysław Marciniak / dyrektor Zajezdni Kultury w Pleszewie, Sławomir Danielski / autor obrazów, Iwona Wieruszewska / kurator wystawy "Historie złożone" , obok gość wernisażu

na fot. Mur przygotowany na koncert grupy Tabu w Muzycznej Strefie Kultury

Wystawę można oglądać do 25 lipca br.

Zbigniew Furman urodził się dokładnie w połowie zeszłego wieku w Krakowie. Pracę fotoreportera zaczynał Życiu Warszawy na początku lat siedemdziesiątych XX w. W latach 1979 -81 pracował w tygodniku Razem. W stanie wojennym prowadził zakład fotograficzny a następnie studio fotografii reklamowej. Współpracował od pierwszego numeru z Życiem / z kropką /, z którego przeszedł do tygodnika Wprost, gdzie przez 11 lat kierował działem fotografii. Od 2008 pracował przez 7 lat w Muzeum Powstania Warszawskiego. Jego pasją jest fotografia socjologiczna oraz portretowa / głównie atelierowa/. Laureat wielu konkursów fotograficznych, autor 20 wystaw indywidualnych i współautor wielu wystaw zbiorowych. Juror w najbardziej znaczących konkursach fotograficznych. Od wielu lat członek Związku Polskich Artystów Fotografików Członek stowarzyszenia ZAiKS.

"Spotkania bywają czasem krótkie. Wpadł i wypadł, jak mawiali. Nie ma wtedy tej aury, momentu. Jest sprawczość i granie na efekt. Umówiona sesja, musi być portret. Nie ma się czego złapać, a trzeba się sprężać. Portretowany ma napięty grafik. Dla niego to może jest chwila skupienia i pozbierania myśli, na inne spotkanie, gdzie indziej. Zrobią zdjęcia, pójdę dalej. A tu jest spotkanie. Trzeba popatrzeć w oczy. Spotkania bywają też rutyną, że nie umiecie policzyć ileż to razy. Można próbować rachować lata znajomości, jeśli taka liczba cokolwiek wyrazi. Takie spotkania, że wiesz, w którym kubku dostaniesz kawę. Wiesz, że porozmawiacie o ‘tym i owym’, wspomni się ‘tamto’, a może pomilczy przy jakiejś czynności. Dograne od dawna spotkania, rytualne trochę, przez lata niezauważalnie dotarły się. I wiesz dokładnie jak się światło układa, i znasz dobrze wszystkie niuanse twarzy. Takie spotkania, coraz rzadsze, gdzie się patrzy w oczy inaczej. Oczy, no właśnie. Wyrażają najwięcej, tylko trzeba trochę wprawy, żeby się nauczyć je czytać. Nie tylko fotograficznie, jak to się naświetli najlepiej, w jakiej kompozycji najpewniej, który układ najsprawniej. To taka sprawność ogólnoludzka, humanistyczna, bez dyplomu i naszywki na ramieniu mundurka. To taka chwila na spotkanie, żeby rzucić okiem i wiedzieć. Zjednać sobie oczy naprzeciwko, dać im mówić. „Męskie rozmowy” to seria portretów, które Zbigniew Furman tworzył przez lata. Do pewnego czasu na negatywie, później cyfrowe. No i w czarnobieli. Nie tyle istotna jest tu konsekwencja, co bardziej skupienie, które dzięki temu otrzymał. Na każdego portretowanego jedna rolka, nie więcej. Maksymalnie 12 klatek albo bardzo mało plików cyfrowych. Prawie zawsze są oczy, albo chociaż jedno. Albo gest, albo przedmiot. Coś charakterystycznego. Coś między fotografem a portretowanym. Bo najważniejsze, to te spotkania. Krótkie, czy długie, ze starym znajomym albo znanym ogólnie. Każde zupełnie inne. Męskie rozmowy" zostały uzupełnione serią autoportretów fotografowanych telefonem, niejako żartobliwych, lżejszych w formie rozmów autora ze sobą."
Joanna Kinowska